Za produkt uboczny przetwarzania kukurydzy na bioetanol można również uznać pewną frakcję ziarna kukurydzy, która po przesianiu nie jest kierowana na proces fermentacji, ale jej skład chemiczny jest zbliżony do ziarna kukurydzy i może być wykorzystana na inne cele, w tym paszowe.
Wilgotny wywar wymieszany z syropem, w naszych warunkach gospodarczych, najczęściej jest suszony, a uzyskany w ten sposób produkt finalny tj. suszony wywar (DDGS) jest cenną paszą o wysokiej zawartości białka oraz wysokiej wartości energetycznej (tabela 1). Jest to obecnie już pasza znana i ceniona przez hodowców zwierząt, a szczególnie bydła mlecznego i mięsnego.

Równie cenną paszą jest wywar wilgotny, w którym zawartość suchej masy wynosi około 40%. Za rezygnacją z suszenia i oferowaniem produktu jako paszy w takiej postaci przemawiają przede wszystkim koszty suszenia, co znacznie podnosi cenę produktu finalnego. Mieszanina wilgotnego wywaru kukurydzianego z syropem oraz frakcją ziarna kukurydzy niewykorzystaną w fermentacji, pozwala uzyskać paszę o wysokiej zawartości w suchej masie białka, tłuszczu oraz łatwostrawnych węglowodanów (tabela 1). Może to być zatem dobre źródło białka i energii w dawkach dla krów mlecznych i opasów, ale również świń żywionych w systemach na mokro. Udział w dawce wywaru może wynosić od kilku do kilkunastu, a nawet powyżej 20% suchej masy dawki. Dużą zaletą białka tej paszy w żywieniu krów mlecznych czy opasów jest znaczny udział frakcji nie ulegającej rozkładowi w żwaczu (około 50%), a dobrze trawionej w jelicie cienkim.

Jako składnik dawki pokarmowej wilgotny wywar może być do niej wprowadzany w postaci świeżej lub zakiszonej. Jest to surowiec łatwo ulegający zakiszaniu i jak wykazują badania dobrze zakisza się z dodatkami kiszonkarskimi, ale również bez tych dodatków.

Kiszony wywar zastosowano w żywieniu tuczników na mokro.

W grupie kontrolnej komponent płynny stanowiła woda, a na suchą masę składały się śruty  zbożowe (jęczmienna, pszenżytnia i żytnia), śruty poekstrakcyjne sojowa i rzepakowa oraz mieszanka witaminowo-mineralna.

W grupach doświadczalnych do dawek wprowadzano kiszony wywar kukurydziany w ilości 10 lub 15% w suchej masie dawki, który zastępował część zbóż i śrut poekstrakcyjnych.

Wykres: Średnie przyrosty dobowe tuczników za okres tuczu

Grupa kontrolna – bez dodatku kiszonego wywaru; Grupa doświadczalna 10% – z 10% udziałem kiszonego wywaru kukurydzianego w kg s.m. dawki pokarmowej; Grupa doświadczalna 15% – z 15% udziałem kiszonego wywaru kukurydzianego w kg s.m. dawki

Zastosowanie kiszonego wilgotnego wywaru kukurydzianego w ilości 10% w suchej masie dawki wpłynęło znacząco na poprawę przyrostów tuczników. W grupie otrzymującej 15% wywaru w suchej masie dawki wyniki produkcyjne były zbliżone do wyników w grupie kontrolnej.

Zastosowanie wywaru nie miało negatywnego wpływu na wyniki oceny tuszy oraz jakość mięsa.

W badaniach oceniano przydatność żywieniową dla krów mlecznych kiszonego  wywaru, którym częściowo zastępowano kiszonkę z kukurydzy. W doświadczeniu jako kontrolny stosowano wariant żywienia oparty na kiszonce z kukurydzy, kiszonce z traw i paszy treściwej. W wariantach doświadczalnych 30 lub 60 % suchej masy kiszonki z kukurydzy zastępowano kiszonym wilgotnym wywarem kukurydzianym. Doświadczenie przeprowadzono na krowach będących w początkowym i szczytowym okresie laktacji w gospodarstwie będącym pod kontrolą PFHBiPM. Zwierzęta do grup doświadczalnych dobierano według analogów: dzień laktacji, kolejność laktacji, wydajność mleczna. Czas trwania doświadczenia – 3 miesiące.

Na wykresie przedstawiono średnią produkcję mleka w poszczególnych grupach za cały okres doświadczenia.

Wprowadzenie do dawek kiszonego wywary spowodowało wzrost produkcji mleka w stosunku do grupy kontrolnej. W grupie z 30 % zastąpieniem suchej masy kiszonki z kukurydzy kiszonym wywarem wzrost kształtował się na poziomie 16%, a w grupie z 60% zastąpieniem suchej masy kiszonki z kukurydzy wynosił 25%.

W grupach otrzymujących kiszony wywar następował wzrost zawartości białka w mleku, natomiast zmniejszenie zawartości tłuszczu.

Nie stwierdzono negatywnego wpływu zastosowanego wywaru na zdrowie krów.

Wilgotny wywar jest cenną paszą w postaci świeżej. Jednak jednorazowy zakup większej ilości paszy, która nie będzie skarmiana na bieżąco, wymaga jej konserwacji poprzez zakiszenie.

Celem badań była ocena łatwości zakiszania i jakości kiszonek z wilgotnego wywaru kukurydzianego.

Badania miały służyć opracowaniu optymalnej metody zakiszania, pozwalającej uzyskać paszę o najwyższej jakości i wartości pokarmowej.

W doświadczeniu zakiszano wilgotny wywar bez oraz z różnymi dodatkami kiszonkarskimi – pojedyncze kwasy organiczne, stosowane jako konserwanty pasz, mieszaniną kwasów oraz z preparatem biologicznym (inokulantem).

Tabela. Wpływ różnych dodatków kiszonkarskich na pH i podstawowy skład chemiczny kiszonek

Wyniki badań wykazały, że mieszanina wilgotnego wywaru kukurydzianego jest materiałem łatwo kiszącym się, nawet bez dodatków kiszonkarskich.

Wszystkie warianty kiszonek były dobrej jakości i miały zbliżone pH. Uzyskane kiszonki charakteryzowały się wysoką zawartością białka ogólnego w kg suchej masy. Wysoka była również zawartość tłuszczu oraz łatwo strawnych węglowodanów, co przekłada się na dobrą wartość energetyczną paszy.